مولانای ما
جلال الدین محمّد بلخی، شاعر فارسی گوئی که در قرن سیزدهم و در زمان خوارزمشاهیان
چشم به جهان گشود. شاعری که نه تنها ایران و افغان و تاجیک و ترک و یونان، بلکه
دنیا را تسخیر کرده است و هر ملک و دیاری او را مختص به خود می داند. او هم
ایرانیست، هم افغان، تاجیک است و ترک، یونانی است و آسیائی و جهانگشایی است که دنیا را با سروده هایش فتح کرد
و خلف صدق پدرش شد. سی ام سپتامبر 1207 ( هشتم مهر ماه ) در بلخ چشم بر جهان گشود
و در یک روز پرسوز و یخ زدۀ قونیه پس از تحمل بیماری، درگذشت و بزرگ و کوچک را به
عزایش نشاند.
می گویند شصت و شش سال عمر کرد. شصت و شش سال پربار که میوه اش مثنوی و دیوان کبیر و فیه مافیه و مکتوبات و مجالس سبعه است.
آی آنکه تو یوسف منی من یعقوب
ای آنکه تو صحت تنی من ایوب
من خود چه کسم ای همه را تو محبوب
من دست همی زنم تو پائی میکوب
جان من مولانا خوشا به حال من که مثنوی و دیوان شمس ات همچون لعلی در آغوش کتابهای دیگرم، زینت بخش خانه ام است. روحت شاد
*
می گویند شصت و شش سال عمر کرد. شصت و شش سال پربار که میوه اش مثنوی و دیوان کبیر و فیه مافیه و مکتوبات و مجالس سبعه است.
آی آنکه تو یوسف منی من یعقوب
ای آنکه تو صحت تنی من ایوب
من خود چه کسم ای همه را تو محبوب
من دست همی زنم تو پائی میکوب
جان من مولانا خوشا به حال من که مثنوی و دیوان شمس ات همچون لعلی در آغوش کتابهای دیگرم، زینت بخش خانه ام است. روحت شاد
*
