به بهانه شهادت امام سجّاد

 به یاد سجّاد و سجّادهای داغدیده

و امروز دوزادهمین روز از ماه محرم است. یعنی سالروز قتل مردی که، مرگ جانگداز نزدیکترین کسان خود« پدر و برادر و عمو  و... » سوختن و غارت چادرها و اسارت عزیزترین  کسانش را به چشم خود دید. با تنی بیمار و رنجور، همراه عمه و خواهر و بقیه زنان و دختران قومش، دست و پا بسته و سوار بر شتر، از شهری به شهری دیگر و سرانجام به قصر یزید رسید. مردی که به ناحق سرزنش و حقارتِ حقیرترین ها را تحمّل کرد. پس از خواندن خطبه در بارگاه یزید، خلیفه گناه کشتار کربلا را به گردن ابن زیاد انداخت و او و اهل بیت را با احترام به مدینه فرستاد. آنان که کشته شدند، آرامش یافتند و به سوی خدا شتافتند. اما او که زنده ماند، او که با چشمان خود تکه پاره شدن و زیر سم اسب دشمنان، له شدن پدر را دید. او که قتل وحشتناک عمو و برادران را دید، بعد از رسیدن به دیارش، خلوت گزید و در غم خویش فرو رفت. در حالی که تحت نظارت شدید دولت وقت بود. در هیچ شورش و قیامی شرکت نکرد و دعاهایش صحیفۀ سجّادیّه اش شد و شاگردانی که تربیت کرد.
سرانجام در سال 95 که به سال فقها معروف شد، با زهری به زندگیش پایان دادند. می گویند در این سال جمع زیادی از فقهای مدینه که مخالف حکومت وقت بودند، کشته شدند.