دکتر ندیم

می گویند آن زمانها که من نوزاد بودم ، شیر مادرم کافی نبود و از قضای روزگار دو کوچه آن طرفتر یکی بود که در خانه اش گاو داشت و شیر و ماست می فروخت . برای من نیز شیر گاو می خریدند . من با وجود کمبود غذا و احتمال سوئ تغذیه فیس و افاده هم داشتم و شیر گاو به دهانم مزه نمی داد و نمی خوردم . به همین سبب نیز لاغر و مردنی بودم . روزی از همان روزها در آغوش مادر و همراه با مادربزرگ و زن عمو و خاله و ... و .. به مهمانی می رفتیم . هنوز به محله بئش گؤز نرسیده بودیم که باش بیزیم باش دوخدور ندیمین ( با دکتر ندیم روبرو شدیم ) پس از سلام و احوالپرسی مختصر ، از لاغری من پرسید و مادربزرگ گفت : شیر مادر کافی نیست و این ذلیل مرده شیر گاو را به اکراه می خورد . دکتر ندیم داد کشیده : یعنی چه ؟ اگر بچه شیر گاو دوست نداشته باشد باید بمیرد ؟ مادر بزرگ جواب داد: پس چه کنیم آقای دکتر خوب گناه بچه است دیگر نمی خورد . دکتر ندیم سفارش کرد که به قاپدی قاشدی( مینی بوس ) بسپارید در تبریز، از فلان دکان شیرخشک امریکائی بخرد و شکم این بچه را سیر کنید . باز مادربزرگ جواب داد:آقای دکتر آخر می گویند این شیرخشک را اجنبی ها درست کرده اند و معلوم نیست تویش چه ریخته اند . دکتر ندیم باز هم عصبانی شد که این حرفها یعنی چی ؟ چند روز دیگر به دیدن بچه می آیم ووای به حالتان ، اگرحرفم را گوش نکنید. آخ جون آخ جون آخ جون بهتر از پلو و فسنجون . از ترس دکتر ندیم یکی دو روز بعد قاپدی قاشدی برایم شیر خشک آورد و این شیر شد غذای کمکی من . مدت زیادی نگذشت که هم شیر خشک امریکائی و هم بیسکویت مادر به ماکو آمد . با آمدن بیسکویت مادر به ولایت ما ، شیر خشک هم از چشمم افتاد . می گویند که شبها مادرهایمان یک پیاله بیسکویت مادر را در چای حل می کردند و به ما بچه ها می دادند . این چنین شد که من نیز یکی از مشتریهای دائمی این بیسکویت ساده و خوشمزه شدم . آخر زمان ما که شکلات و چیپس و کاکائو و بستنی نبود . تابستان که می شد ، شب یک عالمه انجیر خشک را در آب خیس می کردندو داخل آب یک کمی شکر می ریختند . صبح که می شد . انجیرها نرم و خوشمزه می شدند و به این خوردنی خوشاب می گفتند . جوانهای محصل سر کوچه ها با کاسه های بزرگ خوشاب می نشستند و داد می زدند : آی سرین خوشاب ، اولدو دوشاب ، یئمییه ن دادینی بیلمز ، ایشله مییه ن چؤرک یئمه ز ( آی خوشاب خنک ، شیره انگورشد ، هر کی نخورد مزه اش را نمی فهمد ، هر کی کار نکند نان پیدا نمی کند . ) ما هم یک پیاله کوچک می خریدیم و انجیرها را می خوردیم و آب خوشاب را که مثل شربت شیرین شده بود می نوشیدیم . یکی دیگر از تنقلات ما نوخود اونو بود ، نوخود اونو همان آرد نخود پخته همراه با مقداری شکر بود . دارا و فقیر از این آرد نخود می خریدیم و می خوردیم . هم ارزان و هم فراوان بود . اما وقتی خطائی می کردیم و یک دفعه کمی از این آرد به گلویمان می پرید واویلا می شد . لامصب خفه مان می کرد و پدرمان در می آمد .
داشتم از دکتر ندیم می گفتم ، از خوشاب و بیسکویت خوشمزه مادر سر درآوردم . خلاصه دکتر ندیم بداخلاق محبوب مردم ماکو بود مردی دوست داشتنی و دلسوز که کیف کوچکش را به دست می گرفت و خانه به خانه به عیادت بیمارانش می رفت . از داخل قوطی کوچکش آمپولش را در می آورد و می جوشانید و ضد عفونی می کرد و به بیمارانش تزریق می کرد . هر گاه که می دید کاری از دستش ساخته نیست برای رسیدن بیمار به تبریز یا ارومیه از هیچ کمکی دریغ نمی کرد . بی توجهی افراد نسبت به توصیه های او سخت خشمگینش می کرد . گاهی اوقات از خود می پرسم : اگر زنده بود، برای عمل جراحی بیمارش پول کلان می خواست ؟ یا تا واریز شدن حق العملش از عمل جراحی خودداری می کرد ؟ آیا حاضر می شد بیمارش به خاطر پول رنج بکشد و یا بمیرد ؟ آخر می گویند درآن دیار هزینه درمان و عمل جراحی کمرشکن است .
یاد و خاطره او در ذهن پدران و مادران ما زنده است . این پزشک خوشنام ماکوئی حتمن مثل سنبل بنیادی ، دختر و پسر و نوه هائی دارد . عکس و بیوگرافی او را نیز لازم دارم .
...یک نکته : آن زمانها که ماها هنوز بچه بودیم در ولایتمان مادرها اسم بچه هایشان را به زبان نمی آوردند . اسم شوهرهایشان را هم به زبان نمی آوردند . شوهرشان را او ، کیشی ، پدر بچه ها ، یا به نسبت فامیلی پسر عمو و پسر خاله و ... صدا می کردند . مردها هم وقتی پدرهایشان خانه بود با زنشان صحبت نمی کردند و صدایش نمی کردند .