اعدامی

صبح یکی از روزهای پائیزی دست دختر کوچکم را در دست گرفته از خانه بیرون آمدم . پیچ دوم کوچه را نگذشته بودم که باش منیم باش آتامین ( با پدرم روبرو شدم ) . پدرم در حالی که سنگک داغ تبریز از بازویش آویزان بود به ما نزدیک شد . پس از سلام و احوالپرسی مختصر گفت : به خیابان که رسیدی سرت را به طرف راست برنگردان . وسط خیابان جرثقیلی ایستاده و جسدی از آن آویزان است و جمعیتی به تماشا ایستاده اند . سعی کن این بچه جسد را نبیند . پرسیدم : چرا او را آویخته اند ؟ جواب داد : چرایش را من نیز نمی دانم هر کسی حکایتی تعریف می کند . با چرایش کاری ندارم با آویزان شدنش در وسط شهر حالم به هم خورد اول صبحی با چه اشتیاقی از خانه بیرون زدم تا سنگکی داغ بخرم و با مادرت صبحانه بخوریم . بورنوموزدان گلدی ( زهرمارمان شد ) . اصلن درست نیست که بچه مدرسه ای چنین صحنه ای را ببیند . از پدرم خداحافظی کرده و به راه خودم ادامه دادم . توی این فکر بودم که آخر قدیم نیست که جارجیها جار بزنند و جسد مجرمی را از دروازه شهر آویزان کنند یا در کوی و برزن بگردانند تا عبرت دیگران شود . حالا عصر ارتباطات است . می توانستند به وسیله رسانه ها خبر را بدهند و طرف را در پشت درهای بسته مجازات کنند . تازه اعدام مجازات بدی است و نباید کسی را به هر دلیلی هم که باشد کشت . با این حال و هوا کوچه پس کوچه های طویل و عریض را پشت سر گذاشته وارد خیابان شدم مردم به تماشا ایستاده بودن و تعدادی نیز به طرف جرثقیل در حرکت بودند . فوری به سمت چپ پیچیدم و راه خودم را ادامه دادم و در مقابل سوال دخترکم ، گفتم تئاتری زنده و ترسناک پخش می شود که تماشا کردن ما کار درستی نیست . او نیز به عقب برنگشت . در بین راه سخن مردم در مورد این جسد بود یکی می گفت به دختری تجاوز کرده ، دیگری می گفت پدر را کشته و دختر را دزدیده و آن یکی می گفت .... بالاخره به مدرسه رسیدیم . آنجا هم بحث این اعدامی بود . از دهان هر کدام از ما آوازی بلند بود . بالاخره دوستی یکی از بانوان اولیا را به ما معرفی کرد و گفت این خانم همسایه خانه ای است که آن فاجعه شوم آنجا اتفاق افتاده و ایشان بهتر می توانند ماجرا را تعریف کنند و خانم گفت : چهارنفر به قصد دزدی شبانه وارد خانه یک نظامی درخیابان ... شده دست و پای زن و مرد را بسته و هرچه پول و طلا و اشیای قیمتی بوده برداشته متوجه دختر جوان خانه که نامزد بوده شده اند گویا دختر تلاش کرده که پلیس را از ماجرا خبر کند که آنها غافلگیرش کرده بودند . یکی از آنها چشم طمع به دختر دوخته و هر چه پدر التماس کرده که به دخترم کاری نداشته باشید . در فلان بانک پول زیادی دارم که چک امضا می کنم و بروید صبح زود از بانگ برداشت کنید و به شرافتم قسم که پلیس را خبر نمی کنم به گوشش نرفته و آن سه نفر از دوستشان خواستند که پیشنهاد مرد را بپذیرد و دست از سر دختره بردارد . اما او قبول نکرده و به خیال خود خرده حسابی با مرد نظامی داشته که می خواسته تصفیه کند و جلوی چشم پدر و مادر به دختر تجاوز کرده و پا به فرار گذاشته اند که هر چهارنفر دستگیر شده و حکم اعدام این مرد صادر و اجرا شده است . شما که با اعدام مخالفید گناه دختری که قربانی این جنایت کثیف شد چیست ؟ آیا فکر می کنید نامزدش بی گناهی او را درک خواهد کرد ؟ شما اعدام را برایش غیرعادلانه می بینید . در حالی که من این حکم را خیلی کوچک می بینم . شما که نمی دانید این پدر و مادر و دخترش چه می کشند . همه ساکت شدیم . هیچ کس حرفی نمی زد . چه حرفی داشتیم که بزنیم ؟ بالاخره یکی از دوستان گفت : آویختن وسط خیابان کار درستی نیست . او در جواب گفت : هر کسه نی اؤز دیلینه ن دانیشدیر ( با هرکسی باید به زبان خودش سخن گفت .) کم نیستند آدمهای خوک صفتی مثل این آدم . بگذارید درس عبرتی برای امثال این خوکها باشد .
بعد از ظهر که از مدرسه برمی گشتم جرثقیل را برداشته بودند . اما هنوز در مورد این فاجعه و آن اعدامی سخن می گفتند . با خود فکر می کردم که آیا با اعدام این آدم دل پدر و مادر پیر خنک شد ؟ آیا آنها از ته دل خوشحال شدند ؟ بعد از اعدام آبروی دخترشان به خودش بازگشت ؟ مغزم دیگر کار نمی کرد.
مدتی بعد گفتند که دختر نامزدیش را به هم زده و ترک وطن کرده است . باز شایعات تمام شدنی نبود . می گفتند که نامزد حلقه را پس فرستاده ، نامزد پیشنهاد کرده که بیا از این کشور برویم ، ... اما واقعیت این بود که نامزدی به هم خورده و یک قربانی فلک زده خانه و کاشانه اش را رها کرده و ترک یار و دیار کرده است . هر کسی داستانی می گفت و شعری می سرود و من حکایتش را اینجا نوشتم و چنین سرودم .
...
جانیم چیخدی نئینییم ؟ جانم درآمد چه کنم ؟
یاریم گئتدی نئینییم یارم رفت چه کنم ؟
مالیم گئتسه غم یئمه م اگرمالم از دستم می رفت غم نمی خوردم
آبریم گئتدی نئینییم ؟ آبرویم رفت چه کنم ؟
...
عزیزینه م من گونه عزیزم به روز من
چیخمامیشام من گونه به روز خوش نرسیدم
بؤیوک دوشمنم بئله دشمن بزرگم نیز
هئچ قالماسین من گونه دچار نشود به روز من
...
عزیزیم آغلار یانار عزیزم می گرید و می سوزد
گؤزلریم آغلار یانار چشمانم می گرید و می سوزد
دردیمی داغا دئسه م اگر دردم را به کوه بگویم
اود توتوب داغلار یانار آتش می گیرند و می سوزند کوهها هم
...
فلک منه اوخ ووردو فلک به من تیر زد
یارام اوسته دوز ووردو بر زخم من نمک زد
گئتدی بیرده قاییتدی رفت و دوباره برگشت
باشاردیقجا چوخ ووردو تا جائی که می تونست زیاد زد
...
به من چه که حکم اعدام خوبست یا بد ؟ به من چه که مجازات این خلافکار به این شکل درست بود یا بد ؟ دارم به انسانی فکر می کنم که قربانی عملی پلید شده است . فکر می کنید زخم این فاجعه وحشتناک در دلش التیام یافته ؟