آن زن

غربت نشین که شدیم ، بنا به درخواست آقا شوهر ، کلیسا زنی را به ما معرفی کرد که تا آموختن زبان و آشنائی با دیار غربت ، در کارهای اداری کمکمان کند . آن زن میان سال و قد بلند و لاغر اندام بود . از زیبائی دوچشم آبی روشن داشت . به قول ما گونه دئمیشدی تئز بات کی من چیخیرام ( به خورشید گفته بود زود غروب کن که من طلوع می کنم .) او هر یکشنبه به کلیسا می رفت به فقرا کمک می کرد . دست درماندگان را می گرفت و می گفت وظیفه هر انسانی کمک به بندگان خداست . ورد زبان همیشگی آقا شوهر این بود که آن زن چقدر زشت و بد ترکیب است . باور کن اگر محتاج کمک و راهنمائیهای او نباشم از کلیسا می خواهم به همکاری او با ما خاتمه دهد . خجالت می کشم با او در کوچه و خیابان قدم بزنم .
این چنین بود که قدم مبارک آن زن به خانه باز شد و زبان چرب و نرمش نیز به چرخش درآمد که گویا من مثل خواهر او هستم و مرا خیلی دوست دارد و از همان روز اولی که مرا دید مهرم بر دلش نشست و ... من نیز باور کردم . راستی من چقدر خوش باورم . خوب اگر خوش باور نبودم که از خیلی بلاها به دور می ماندم .
روزها و ماهها و هفته ها و سالها گذشت و آن زن همچنان به ما کمک کرد . او و آقا شوهر با هم صبح و عصر به اداره کار و اتباع خارجی و برق و ... و .... و ... می رفتند . گاهی هم برای کمک به فقرا و کودکان یتیم و خانواده های بی سرپرست به کشورهائی همچون لهستان و فرانسه و انگلستان و چکسلواکی سفر می کردند و من نیز داستانهای آنها را باور می کردم . اما نه ، به دلم ، به روحم ، به احساسم ، به عقلم ، به هوشم ، به درکم ، به اطرافیانم دروغ گفتم . به شما دوستان عزیز دروغ نگویم باور نمی کردم . اصلن به باور و شک فکر نمی کردم . کاری با حسادت و خیانت و انتقام و مقابله نیز نداشتم . همین که انها خانه نباشند و بگذارند به درد خود بمیرم برایم کافی بود . همان قدر که دیگر آن زن و آن شوهر را نبینم خودش نعمتی بود . اقا شوهر می گفت : آن زن زشت و چندش اور و بد ترکیب است اما با همه این حال فرشته ای است که خدا از آسمان به زمین نازل کرده تا راه راست را نشانم بدهد . با خارج شدن آن شوهر از زندگیم ، آن زن نیز ناپدید شد .
چندی پیش شنیدم که آن زن در بدر به دنبال شماره تلفن و آدرس منزلم می گردد و میخواهد حرف مهمی را به من بگوید و رازی را با من درمیان بگذارد تا روحش آرام گیرد . خلاصه روزی از روزها فرصت به دست آمد و از من وقت گرفت و به خانه ام آمد . یک گلدان گل ماگنولیای سفید و یک سینی بزرگ کیک نیز به عنوان هدیه آورده بود . منتظر بودم تا حرف و راز مهمش را با من درمیان بگذارد . خیلی راحت و بی مقدمه از من عذرخواهی کرده اعتراف کرد که کلیسا او را معرفی نکرده بود بلکه توسط آگهی روزنامه همدیگر را پیدا کرده بودند و در تمام مدت آشنائی و رفت و آمد با ما با آقا شوهر روابط زناشوئی داشته است . این اسرار را پیش من اعتراف می کند تا نزد خدا بخشوده شود . گفتم : آدم حسابی مگر من کشیش هستم ؟ با جوابی که داد فهمیدم که گویا با کشیش مشورت و مصلحت کرده و نامبرده نیز به او به او پیشنهاد کرده که موضوع را پیش من اعتراف کند تا اورا ببخشم و بخشوده شود . چون می دانست علاقه زیادی به گل دارم این گل سفید را برایم آورده تا مهراو بر دلم بنشیند و او را ببخشم . چه می توانستم بگویم . راستش را بخواهید ناراحت نشدم ، حسادت هم نکردم ، خشمگین نیز نشدم . او داشت از کسی صحبت می کرد که بودن و نبودنش برایم بی تفاوت است . گفتم : او را می شناسم و میدانم چه روباه پلیدی است . در حالی که اشک در چشمانش حلقه زد با صدائی لرزان گفت : من هنوز عاشق او هستم اگر چه میدانم روباه پلیدی است . اگر چه شب و روز کار کردم و به او دادم تا برای آینده ام ذخیره کند . چقدر ناراحت شدم . در جوابش گفتم : تا زمانی که احمقی چون من و احمقی چون تو ، وجود دارد ، باید که امثال آقا شوهرها دایره به دست بگیرند و بزنند و برقصند که

دور چال قاوالی اوینا دوران هله منیم دیر
وار هاردا آخماخ آرواد اودا منیم قیسمتیم دیر
بایتال آرواد یاراشیر منیم کیمی کیشییه
قوی ایشله سین اؤلونجه وار یوخودا منیم دیر
پاشو دایره را بزن و برقص که دور دور من است
هر جا زن احمقیست او هم سهم من هست
زن کم عقل برازنده مردی چون من است
بگذار تا دم مرگ کار کند که دار و ندارش مال من است

از او مودبانه خواستم که دیگر به سراغم نیاید و شماره تلفن و آدرسم را از ذهنش پاک کند . پس از رفتنش گلهای سفیدی که هدیه آورده بود از شرم خم شد و پوسید