نوه ها

 گاهی وقتها خوشحالی و نمی توانی عمق این خوشحالی را وصف کنی. دنیا را با همه تلخی ها و شیرینی هایش ، همچون عسل شیرین و دل نکندنی می بینی. ماه و خورشید و ستارگان خدا بر شادی ات غبطه می خورند.

جوان که هستی در آینه خود را برانداز می کنی. می بینی که چه چهره صاف و بشاش و خوش رنگی داری. به این می اندیشی که خدا نکند به این زودی ها پوست گوشه چشمانت چروک شود. روی لب و گونه ات خط هایی دیده شود که آثار پیری است. اما زمان که می گذرد پخته تر می شوی چروک های چهره ات برایت طبیعی و گاهی وقتها بجا و زیباست. نوه ها یکی پس از دیگری می آیند و مادربزرگ و پدربزرگ می شوی  و آن وقت زندگی رنگ و بوی دیگری می گیرد. مزه اش با خنده و شلوغی و شیرین کاری نوه ها ، شیرین تر و دلپذیرتر می شود.

از قدیم گفته اند : « بالام بادام دی ، بالاسی بادام ایچی  - فرزندم مثل بادام است و 
فرزندش هسته ی بادام.»