به بهانه روز معلم

روز کارگر و روز معلم مبارک
از دوران مدرسه بخصوص دبستان ، آنچه که بیشتر به خاطر دارم خط کش چوبی خانم معلمها و خانم ناظمها و سوزش دستهایم است . به حق و ناحق کتک خوردم و بی صدا گریستم . زمانی که خود محصل بودم مادرم به خانم معلم گفت : اتی سنین سومویو منیم ( گوشتش مال شما و استخوانش مال من ). وقتی خودم معلم شدم مادر دانش آموزان گفتند : مواظب روح لطیف و دل نازک فرزند دلبندم باش . بیشتر خط کشها را زنگ ریاضی و انشا خوردم . موضوعات انشا همیشه تعریف کنید و چرا دوست دارید بود . به مصداق ییخیلان مچید منبریندن بللی اولار ( مسجدی که خراب شده از منبرش پیداست ) نوشته های ما نیز شامل ده دوازده سطر تکراری من ... دوست دارم و ... بود . یادم می آید برای انشای علم بهتر است یا ثروت ؟ نوشته بودم البته که ثروت بهتر است و برای ادعایم نیز یک صفحه کامل دلیل نوشته بودم که خط کش جانانه ای هم نوش جان کردم . باور کنید آدم منفی نبودم فقط پیش خودم فکر می کردم که چرا همیشه در مورد هر موضوعی باید خوب است و بهتر است و احسنت گفتن را یاد بگیریم . دلم می خواست گاهی اوقات انتقاد کنم . در مورد زیبائی فصل پائیزنوشتم اما به سبب نوشتن چند سطرناقابل از گل و لای باران پائیزی مورد غضب خانم معلم قرار گرفتم . از همان دوران کودکی حرفم توی دلم ماند و کسی هم انتقاد کردن یادم نداد خودم یاد نگرفتم و به دانش آموزانم نیز یاد ندادم . از چه کسی می بایست یاد می گرفتم . روزی بانوی پیش کسوتی داشت درمورد حیا و ادب و عفت دختر حرف می زد که گفت : ناواخ سوپورگه دانیشدی قیز دا دانیشار ( هر وقت جارو حرف زد دختر هم حرف می زند ) کم سن و سال بودم . نگاهی به جار انداختم و دیدم تفاوت من و جارو خیلی زیاد است و گفتم : آخر تفاوت دختر با جارو خیلی زیاد است جارو نمی تواند از جایش تکان بخورد و من می توانم ، فوری جواب داد که نه تفاوت تو با جارو در این است که تو زبان درازی داری اگر یک کمی از آنرا قیچی کنم مثل جارو مودب می شوی . باور کنید تا مدتی از این بانو می ترسیدم و فکر می کردم جسارت ان را دارد که به راستی زبانم را قیچی کند . تازه مادرم نیز نکوهشم کرد که دختر خوب در مقابل گیس سفید خفه خون می گیرد و زیاد حرف نمی زند . این چنین بود که خفه خون گرفتم و دختر خوب و حرف شنو مامان جانم شدم . به قدری که وقتی بزرگ شدم راه و روش حرف زدن نمی دانستم و با هر سخنی به شدت سرکوب شدم . شاید طرف مقابل حق داشت وسخنم نابجا بود .
خوب انتقاد و گلایه کردم و دلم کمی خالی شد باید خوبیها را نیز به خاطر بیاورم . کاش حداقل اسمش را به خاطر می آوردم . همان خانم معلمی را می گویم که هر ماه پیک دانش آموز را به من می داد تا بخوانم و دوباره به خودش برگردانم . خانم معلم دیگرم را که کتاب یک هلو وهزارهلو را به من امانت داد و خواندم همان خانم معلمی که بعد از شنیدن یکی از انشاهایم گفت : دخترم پیش من خواندی برای دیگران نخوان که فکر می کنند دیوانه شده ای . آقای دبیر کلاس هفتم که سر کلاس ترکی آذربایجانی سخن می گفت و من فکر می کردم عجب دل و جراتی دارد . همان دبیری که تشویقم کرد بایاتیها را جمع آوری کنم . من نیز حرفش را گوش کردم و پس از مدت کمی دفترم پر از بایاتیها شد و صفحاتش را نیز با تصاویر زیبا تزئین کردم . دفتری که مثل سایر وسایلم درآن دوران طوفانی زندگیم گم شد . نمی دانم چه به سرش آمد . همان دبیری که حیدربابای شهریار را به من امانت داده سه روز فرصت داد که بخوانم و دوباره به خودش برگردانم و من از بقال سرکوچه مان دفتری خریدم و سه روزه هر دو جلد حیدربابا را در دفترم نوشتم . مادرم فکر کرد جریمه می نویسم . وقتی کتاب را پس دادم دفتر را نیز نشانش دادم . با تعجب نگاهم کرد و با لبخند گفت : قیز سن دلی سن ( دختر تو دیوانه ای ) اولین هدیه ام را از او دریافت کردم . یک جلد کتاب حافظ با نقاشی های زیبای محمد تجویدی . چقدر خوشحال شدم . شب تا صبح کتاب را روی بالشم گذاشتم و دو تائی کنار هم خوابیدیم و هم او بود که مرا با مولانا و خیام و باباطاهرعریان اشنا کرد . از خواندن این کتابها لذت می بردم به عالمی دیگر سفر می کردم و بهترین دوستم فکر می کرد عاشق شده ام
در مقابل آن همه خوبی این عزیزان ، چقدر شرمنده ام که اسامی شان را فراموش کرده ام . ای کاش این پست مرا بخوانند و مرا بشناسند . خواستم بر دستان آن خانم معلم و آقای دبیر که نوشتن و مطالعه کردن را به من آموختند بوسه بزنم . کاش صدایم را بشنوند
روز معلم بر معلمان و اساتید محترم مبارک