مولا علی

 

بدانید که زبان پاره ای است از انسان. اگر آدمی سخن گفتن نتواند، زبان او را گویا نگرداند و اگر بر گفتار توانا بود، گویایی به زبان مجال درنگ ندهد. ما امیرانِ گفتاریم. سخن، به تعلیم ما ریشه دوانیده و شاخه های خود را بر سر ما تنیده.
بدانید خدایتان بیامرزاد! شما در زمانی به سر می برید که گویندۀ حق اندک است در آن، و زبان در گفتن راست ناتوان. آنان که به حقّ اند خوارند و مردم به نافرمانی گرفتار، و سازش با یکدیگر را پذرفتار. جوانشان بدخو و پیرشان گنهاکار. عالم شان دورو، قاری شان سودِ خودجو، نه خردشان سالمند را حرمت نهد و نه توانگرشان مستمند را کمک دهد.
« نهج البلاغه خطبه 234» ترجمۀ دکتر سیّد جعفر شهیدی