ستاره

روز جمعه ستاره زنگ زد و مرا به جلسه خانمها دعوت کرد . برایش بهانه آوردم که نمی توانم اما اصرارش موجب شد که کوتاه بیایم . شرکت نکردن در این مجالس دلیل بر غرور و خود پسندی نیست ، بلکه بعضی وقتها سوال پیچ کردنها اذیتم می کند . آتان نه دردینه ن اؤلدو ( پدرت با چه دردی مرد ؟) باید بیتده ن سیرکیه جان ( ازسیر تا پیاز ) را برایشان شرح دهی . به این هم بسنده نمی کنند و شروع به پیچیدن نسخه و سفارش دوا و درمان می کنند .
بعد از ظهر آماده شدم و به قول مرحوم عمه ام گئیینیب گئجیندیم ( پوشیدم و بزک کردم ) و از خانه خارج شدم . در طبقه اول ساختمان ما زن و شوهر پیری زندگی می کنند که همزمان با من از خانه بیرون آمدند . خانم را که نگاه می کنی با آن سن و سال مانند نوعروس با نشاط و پرحوصله و زیباست . همیشه بزک کرده وصبح ها بی گودی بر مو پیچیده مشغول کارهای خودش است . گرچه صورتش چین و چروک بسیار دارد اما ترکیب و اندامش نشان می دهد که در جوانی زنی زیبا و دلربا بوده است . این زوج پیر همیشه در کنار هم و دست در دست هم هستند . آدم شیفته این همه مهر و صفا در این دنیای بی مهری ها می شود . با هم به ایستگاه اتوبوس رفتیم . مزیت اتوبوس و مترو در این آلمان به مرتب بودنش است . اگر وقت حرکتش را بدانی هیچوقت برای رسیدن به مقصد مشکلی نداری .
خلاصه به جلسه رسیدم ، ستاره خیلی خوشحال بود و این مجلس شادی به خاطر او برپا شده بود که بعد از 6 سال زندگی در هایم بالاخره دولت آلمان به او و پسر 9 ساله اش ایمان پاسپورت پناهندگی و اقامت در آلمان داده بود . موزیک آذربایجانی با سیدی ترانه های یعقوب ظروفچی شادی را به مجلس هدیه می کرد . گوئی این خواننده خوش صدا داشت با ترانه های شاد و زیبای آذربایجانی در شادی ستاره سنگ تمام می گذاشت .
از ستاره خواستم در مورد زندگی اش برایم حرف بزند و او گفت :
پدرم کارگر کارخانه ... است . ما پنج خواهر و برادریم . با همه فقرمان پدرم بچه دوست داشت و می گفت : قوی اوشاغین اولسون ، روزوسون الله وئره ر ( بگذار بچه به دنیا بیاید ، خدا روزی اش را می دهد ) نوزده ساله بودم که با رامین آشنا شدم . در مدت کوتاهی دوستی ما به عشق انجامید . او از خانواده ای ثروتمند و من از طیقه کارگر بودم . با اتومبیل آخرین مدل به دیدنم می آمد و هدیه های گرانبهائی برایم می خرید . در مدت زمان کوتاهی عشق آتشین ما موجب شد که تصمیم به ازدواج بگیریم .روزی گفت که مادرش را به خواستگاریم خواهد فرستاد . شب خواب از سرم پرید . خانه خودمان را برانداز کردم . ما خانه یک طبقه کوچک دو اتاقه ای داریم که یکی اتاق نشیمن است و کف آن را با موکت پوشانده ایم و دیگری اتاق مهمان که قالی کهنه و رنگ و رو رفته ای را پهن کرده ایم . پشت اتاق نشیمن هم ساندیخانا ( اتاقک تاریک و کوچکی است که معمولن بدون پنجره است . صندوقخانه ) است که آشپزخانه اش کرده ایم .دهلیز کوچکی هم دو اتاقمان را از هم جدا می کند که دستشوئی با آینه و جا کفشی در گوشه چپ این دهلیز جای دارد و با موکت پوشیده شده که مادرم با روفرشی که خودش بافته تزئینش کرده است . در مقابل آن همه ثروت و دارائی رامین خانه محقر و کوچک ما چه می توانست باشد . اوره گیمه قویولموشدو ( به دلم برات شده بود ) که خواستگارها خانه و مرا نخواهند پسندید . دلم می خواست مراسم خواستگاری در خانه عمه ام برگزار شود که با مخالفت عمه و والدینم رو برو شدم پدرم می گفت : زندگی که با دروغ آغاز شود با فاجعه پایان می یابد .
قبل از آمدن خواستگارها عمه به خانه مان آمد می دانستم که برای منصرف کردن و پند دادن به من آمده است . هر چه گفت به گوشم نرفت . من و رامین عاشق هم بودیم وفکر می کردیم که اختلاف فرهنگی و فقرو ثروت نمی تواند تاثیری در رابطه عاشقانه ما داشته باشد . گفتم : ایکی کؤنول بیر اولسا ، سامانلیق سئیران اولار ( اگر دو نفر همدیگر را دوست داشته باشند کاهدانی گلستان می شود ) و او گفت : ما انسانیم در کاهدانی چه می کنیم . بعد از این که از فقر فرهنگی هلاک شدیم ، این ضرب المثلها به دادمان نخواهد رسید . او خیلی حرف زد اما گوئی سنگ شده بودم حرفها و نصایح او در دلم کارگر نبود . من و رامین تصمیم خودمان را گرفته بودیم .
مراسم خواستگاری با سکوتی که خود خیلی حرفها داشت برگزار شد و خانواده داماد مرا و خانه و خانواده ام را نپسندیده بودند . پدرم خواستگارها را نپسندید و گفت : ائله بیل فیل بورنوندان دوشوبلر ( گوئی از دماغ فیل افتاده اند ) منظورش تکبر افراطی آنها بود .
پافشاری من و رامین و تهدید هر دومان که اگر اجازه ازدواج ندهید هر دو باهم خودکشی می کنیم ، موجب ازدواجمان شد . ماههای اول به سیر و سفر و عشقنامه گذشت . پس از مدتی اختلاف فرهنگی ما دو زوج چهره خود را نشان داد . ایراد گیری خانواده او از من و خیلی مسائل دیگر موجب شد که از چشم رامین بیافتم و پس از چهار سال که پسربچه ای سه ساله در آغوش داشتم طلاقم دادند . رامین مهریه ام را همراه با مبلغی پول داد که بتوانم احیانن برای خودم کاری دست و پا کنم . اما من پول نمی خواستم . بچه ام را می خواستم و برای سرپرستی او درآمد و مسکنی نداشتم . از رامین خواستم به جای پول مرا به عنوان دایه پسرم استخدام کند هم هر روز نزد او باشم و هم کمک مالی به من بشود . خندید و گفت من بچه را از تو دور می کنم که گدا گشنگی شما را یاد نگیرد و آنگاه تو می خواهی به عنوان دایه در کنارش باشی ؟ اگر مادر لایقی برای بچه ام بودی که طلاقت نمی دادم . هفته ای یک روز می توانی او را ببینی کاری نکن این شانس را هم از دست بدهی . حرفی نزدم . اما دوری از فرزندم را نیز نتوانستم تحمل کنم . مهریه و پولی را که رامین داده بود به قاچاقچی دادم و روزی که بچه را از پدرش تحویل گرفتم بدون معطلی و حتی اطلاع خانواده ام همراه قاچاقچی از مرز خارج شدم . و بالاخره به آلمان رسیدم و حالا بعد از شش سال زحمت اقامت گرفتم . شش سال زحمت یعنی مشقت تمام . کسانی که قاچاقی وارد آلمان می شوند آنها را به هایم یعنی پانسیون می فرستند . این خانه ها معمولن در نقاط دور افتاده قرار دارند . بعضی از آنها سربازخانه و بیمارستانهای قدیمی هستند . اینجا هر کسی اتاق مستقلی دارد که سرویس دستشوئی و حمام و آشپزخانه عمومی است . خورد و خوراک اینها را می پردازند. تا روشن شدن تکلیفشان اجازه کار و خارج شدن از منطقه و حوزه استانی را ندارند .
گفتم : ستاره جان . گناه عدم سازش تان را به گردن فقر و ثروت نیانداز . زنان و مردانی که با شرایط شما ازدواج کرده اند کم نیستند . من این وضع پیش آمده را به حساب احساس عدم مسئولیت شما دو نفر می گذارم . ما بعد از ازدواج مسبب یه وجود آمدن انسانهای کوچکی هستیم که به این دنیای بی داد قدم می گذارند اجازه نداریم آنها را بی پدر یا بی مادر رها کنیم . مگر این کودک به پدرش نیاز ندارد ؟ وقتی بزرگ شد و پدرش را خواست به او چه جوابی خواهی داد ؟ در جوابم گفت : مگر این کودک به مادر نیاز نداشت ؟ جرم من به جز فقر چه بود ؟ مگر رامین فقرمرا نمی دید . چطور شد که آن عاشق دو آتشه بتدریج تغییر کرد ؟
در جوابش چه می توانستم بگویم ؟ بجز تاسف چه حرفی بلد بودم ؟
پرسیدم : حالا اگر به ایران برگردی چه می شود ؟ گفت : رامین بر علیه من شکایت کرده است که بچه اش را دزدیده ام .
این جمله آخرش برایم خنده دار و مسخره و درعین حال دردناک بود . پرسیدم : یعنی چه ؟ مگر مادر هم می تواند دزد بچه خودش باشد ؟ گفت : بله ایمان به مدت یک روز مهمان و امانت من بود . اگر به ایران برگردم محاکمه و مجازات می شوم .
نمی توانم مجسم کنم . مردی به کلانتری مراجعه می کند و می گوید : آی هوار بچه ام را دزدیدند .
رئیس کلانتری می پرسد : به چه کسی مشکوک هستید ؟
او در جواب می گوید : مشکوک نیستم . دزد را می شناسم . مادرش است .
رئیس کلانتری می گوید : آی دزد بی شرم و بی چشم و رو . به چه جراتی توانسته است اقدام به بچه دزدی کند . دستیگرش می کنیم و پدرش را در می آوریم .