سال 2020

هوا سرد و تاریک و بارانی و روزها کوتاه و تیره و کسل کننده است. نه جرات و نه حوصلۀ بیرون رفتن دارم. به بیرون نرفتن و خانه ماندن و مهمانی ندادن ومهمانی نرفتن و هنگام دلتنگی و برای سرگرمی به پاساژ و بازار و پارک، نرفتن عادت کرده ام. از پنجره بیرون را تماشا می کنم. همسایۀ بغل دستی کلاه بر سر، اما بدون کت و پالتو، به طرف لانۀ پرندگان می رود تا برایشان دانه بریزد. کارش که تمام می شود، دوان دوان به خانه اش برمی گردد. دقایقی نمی گذرد که کلاغها دور و بر لانه پیدایشان می شود و با یک چشم برهم زدنی دانه ها را تمام کرده و دوباره پی کارشان می روند. آن همه کلاغ از کجا خبردار شدند؟ چگونه همدیگر را خبر کردند نمی دانم.
یادش به خیر سال گذشته باران که می بارید چتر برداشته و دور باغچه می چرخیدم. زیر باران و برف، برای خرید از خانه بیرون می رفتم. اما حالا چه؟ خود را تبرئه می کنم و می گویم:« من مسبب این تنبلی نیستم. همۀ گناهها به گردن این سالِ بدقدمِ 2020 است. تا سرو کله اش پیدا شد، بیماری و مرگ و سقوط هواپیما و انفجار و داغ برادر را با خود آورد. امان از این سال مرگ، سال سیاه، سال عجیب، سال فاجعه، سال مرگ و میر و مصیبت.
اوایل ژانویه چین گرفتار « کرونا» شد. « قاسم سلیمانی» ترور و کشته شد. هواپیمای اکرائینی که از مبدا تهران به سوی کیف به پرواز درآمده بود، با شلیک پدافند سپاه پاسداران سقوط کرده و همه مسافران و خدمه اش جان باختند.
کرونا با آن قد و قوارۀ میکروسکوپی اش، از مرز چین گذشت و دنیا را زیر و رو کرد. خانه نشینمان کرد. حسرت دیدار عزیزان و نزدیکان را بر دلمان گذاشت. با احتیاط از کنار هم گذشتیم. عزیزانِ مردم را کشت و برد و هنوز هم می برد و نمی دانیم کی سیراب و خسته می شود. انفجار بمب، بیروت را به خاک و خون کشید.
عزیزانمان را از دست دادیم. برادر بر سوگ برادر خون گریست. فرزندان در سوگ پدر و الی آخر.امروز خوشحالم که دارد می رود.
سال 2020 دارد کوله بارش را بسته و دارد می رود، به شرط بازنگشتن. از رفتن او خوشحالم بخصوص که  « دونالد ترامپ» را هم با خود می برد. اما از سال 2021 هم می ترسم و از خود می پرسم، او که دارد همراه « جو بایدن » می آید، چه آشی برایمان پخته؟ آیا اوضاع بهتراز این می شود یا بدتر؟ آخر ما ضرب المثلی دارد که می گوید:« اؤلسون او پیس کی یئرینه یاخجی سی گله جک  یا گلن گئدنی آرادیر / آنکه آمده آنقدر بدی می کند که می گویی رحمت به کفن دزد قدیمی » 
*
 http://gayagizi.com/blog

پیرزن و خانۀ سالمندان

 هفتۀ پیش متوجّه شدم که چشمان جستجوگر و کاوشگرش با اضطراب و غمگین نظاره گرمان است. پرسیدم:«حال شما چند روزی است که طبیعی نیست. اتّفاقی افتاده؟ »
با تاسف فراوان جواب داد:« دارم کوچ می کنم.»
پرسیدم:« خیر باشد کجا؟ »
آهسته گفت:« به خانه سالمندان»
یکه خوردم. باورم نشد. چشم در چشمانش دوختم. خودش ادامه داد:« دیگر راستی راستی پیر شدم. نمی توانم خودم به تنهائی کارهایم را انجام دهم. بچه هایم دنبال نان می دوند. نوه هایم هم بزرگ شده اند. یکی دارد ازدواج می کند. 
*
ادامۀ مطلب در سایت قایاقیزی

پیرزنِ کنجکاوِمحلۀ ما

 چند خانه آن طرف تر ، نزدیکی خانه مان پیرزنی زندگی می کند. او حدود پنج سالی است که هشتاد و دو سال دارد و به قول خودش کم کم دارد پیر می شود. هر وقت که می بینمش یاد گوذرچی محله قدیمی مان در راسته کوچه می افتم. گوذرچی پیرمردی بود که چماق بلند و قهوه ای رنگی بدست می گرفت و شب تا صبح در کوچه پس کوچه های خلوت شهر کشیک می داد. روزی درگذشت و مرحوم جایش را به پاسبان های کلانتری داد. اما یاد و خاطره اش در ذهن مان برای همیشه ماند.

ادامۀ مطلب در  سایت قایاقیزی

اریکا یا گون

 

اگزالیس Oxalis