لیلا

قبل از ظهر لیلا خانم تلفن کرد و با همان شوخ طبعی همیشگی اش گفت : چائی درست کن تازه دم باشد دارم میام پیشت . خوب من هم گفتم : آیاغین قویما یئره قوی گؤزوم اوسته آی قوناق ( قدم شما روی چشم مامیهمان عزیز ) تشریف بیاورید . او بانوئیست که حدود هفتادو سه یا چهار سال دارد . شوخ طبع و خوش برخورد است . هفت پسر دارد . راستش را بخواهیدقبل از امروز به هفت پسرش غبطه می خوردم . خوب من به هزار و یک دلیل دوست داشتم فرزند اولم پسر باشد . هنوزهفت ماه از ازدواجمان نگذشته بود که زمزمه مادر و خواهر آقا شوهر شنیده شد که زن عقیم را طلاق می دهیم و ...معلوم بود اگر فرزند پسر به دنیا نمی آوردم . یا باید تا بدنیا آمدنش تبدیل به ماشین جوجه کشی می شدم و یا حسابم پاک بود . زنها هم می پرسیدند که قیز هله یئریوی به رکیتمه میسه ن ؟ منظور هنوز حامله نشده ای ؟ فکر می کردند با آمدن بچه پایه زندگی زناشوئی محکمتر می شود . اما من بعد از تولد فرزند اولم چنین فکر نکردم . فهمیدم که مادر شده ام و این نعمت زیبای خدا آتشی بود که بهترین دوران زندگیم را خاکستر کرد . دوران بی پناهی و درماندگی را سپری کرده ام . حالا دو فرزند جوان دارم که تا حدی مرا می فهمند . با این وجود فکر می کردم موقعیت لیلاعالی باشد .حداقل بهتر از من باشد . او دیگر ام البنین است .
یا این حال و افکار منتظر لیلا بودم و سرانجام زنگ خانه به صدا در آمد و این بانوی کهن سال خوش صحبت بذله گو از راه رسید . اولش با شوخی و خنده و بگو و بخند گذشت . تا صحبت ما به خانه سالمندان رسید گفت : این خراب نشده چقدر خانه سالمندان دارد .مثل خانه ارواح است آدم وقتی از کنار در ورودیش می گذرد وحشت می کند . گفتم هر کسی هم که وحشت کند شما نباید بترسید . مادر هفت پسری که هر پسرش در نفطه ای از آلمان ساکن است . دونیانی بؤلوبلر ، آلمانین هامیسی سنه وئریبلر. یعنی دنیا را قسمت کرده اند و همه خاک آلمان به تو رسیده است . خدای من این جمله من بغض هفتاد و چند ساله اش را ترکانید . جگر خراش و با صدای بلند اشک ریخت و گفت : امروز جائی برای رفتن نداشتم و پیش تو آمدم . و من هم صدا با او گریستم
...
یاندیردی باغریم گؤز یاشین اشک چشمانت جگرم را سوزاند
آغلاما آنا آغلاما گریه نکن مادر ، گریه نکن
قوربان سنه گؤزوم جانیم چشم و جانم قوربان تو
آی غریب آنا آغلاما ای مادر غریب ، گریه نکن
...
آخر مگر می شود مادر هفت پسر جائی برای رفتن نداشته باشد ؟ دلم می خواست برایم تعریف کند و او پس از دقایقی که آتش درونش همراه با اشکش زبانه کشید و سپس خاموش شد ، چنین ادامه داد :
حدود پنجاه و پنج سال پیش ازدواج کردم . عروس تاجر خوشنامی بودم و زیر سایه این پدر زندگی مرفه ای داشتیم . در کنار آنها زندگی می کردیم . هر از گاهی زمزمه های صیغه کردن و زن گرفتن همسرم به گوشم می رسید و وقتی نزد بزرگترها شکوه می کردم می گفتند : به تو چه ربطی دارد ؟ خوب مرد است و الینین چیرکیدی ، یوسا گئده ر منظور اگر مرد چنین کند بی آبروئی نیست . گاهی وقتها هم پدرم عصبانی می شد که چه مرگت است ؟ اینی یالین قالیبسان ؟ ایستی چؤره ک دیشلیر ؟ ( مگر کمبودی از نظرپوشاک داری یا غذای گرم گازت می گیرد ؟ ) به آنها هم ایراد نمی گیرم . طرز فکر آن زمان چنین بود که مرد نیازهای اولیه زن را تامین کند و وظیفه زن شوهرداری و بچه داری است . دیگر عادت کردم که شکایت نکنم . مدت زمانی گذشت . حالا دیگر پنج پسر داشتم . روزی در خانه به صدا درآمد تا در را باز کردم زنی را با دو پسر بچه قد و نیم قد پشت در دیدم . گفتم بفرمائید . زن بدون مقدمه و با خشم پرسید : خانه این مصطفی . نامرد خدانشناس اینجاست ؟ گفتم : خانه آقا مصطفی اینجاست . کاری داشتید ؟ گفت : من زنش هستم . مات و گیج نگاهش کردم و گفتم : من هم زنش هستم . زن خشمگین تر شد و شروع به بد و بیراه گفتن کرد که مادرشوهرم سررسید و بالاخره معلوم شد که این دو تا گل پسر فرزندان شوهرم هستند و این زن برای ماندن نیامده بلکه برای طلاق و تصفیه حساب و تحویل بچه ها به همسرم آمده است . تازه عصر که مصطفی به خانه آمد بیرده بیر قاباقدان گلمه لیک ائله دی ( زبانش هم دراز بود . ) که چرا در را به روی این زن باز کردی ؟ بالاخره تکلیف زن را روشن کردند و رفت و من شدم مادر هفت پسر . مصطفی می گفت که اشتباه کرده است و گرفتار شده است . او توجهی به من نداشت بد اخلاق و غیرقابل تحمل بود و از همه بد تر اشتباهات بزرگ خود را تکرار می کرد و بعد از درگذشت پدرش دیگر کسی جلودارش نبود . به مرور زمان اعتماد مرا نسبت به خودش از بین برد و نمیدانید چه سخت است زندگی با مردی که از او دلسرد شده ای و باورش نداری . من دیگر کاری به کارش نداشتم و زندگیم را وقف این بچه ها کردم . با آنها دلخوش بودم . در سالهای انقلاب آنها نیز جوانانی رشید و برومند بودند . اما هر کدام حرفی جداگانه می زدند . دوران عجیبی بود . گوئی خانه ها در شعله ها می سوخت . خانواده بزرگ ما از هم پاشید و من در حسرت دیدار تک تک جگرگوشه هایم سوختم و خاکستر شدم . پس از گذشت سه سال و اندی .، سرانجام موفق به سفر به آلمان شدم . همراه همسرم به اینجا آمدیم . در حالی که باور نداشتم که روزی بتوانم هر هفت پسرم را در یک جا و یک خانه ، خانه پسر کوچکترم ملاقات کنم . چه روز زیبائی بود . نمیدانستم گریه کنم یا بخندم ، نمیدانستم کدامیک را بغل کنم و کدامیک را ببوسم . آن شب تا صبح همانند پروانه به دور بچه هایم گشتم . گاه می گریستم و گاه می خندیدم . حدود یک ماه اینجا و کنار بچه هایم بودم . گر چه هر کدام ساکن شهری بودند اما دیدن سلامتی و زنده بودنشان برایم چقدر دلپذیر بود .
روزی مصطفی از من خواست که چمدانم را برای بازگشت به ایران ببندم . از او پوزش خواستم و تصمیم خودم را جهت مقیم شدن اینجا به او گفتم . او از من خواست که همراهش برگردم و باز قول و وعده و وعید داد که اخلاقش را عوض کند و به هیچ زنی توجه نکند ، صیغه نکند و ... اما نپذیرفتم چرا که ایت ایتلیغین ته رگیتسه ، سومسونمه غین ته رگیتمه ز( یکی هر قدرهم بخواهد کارهای زشتش را ترک کند باز هم بعضی از اعمالش را نمی تواند ترک کند ) او رفت و من ماندم . اکنون گرچه خانه و زندگی دارم . اما گوئی در خانه خودم اضافه ام . پسر و عروسم مرا نمی خواهند .باید خانه ای دیگر اجاره کنیم و من یا آنها اسباب کشی کنند . میدانی وقتی از کنار خانه سالمندان می گذرم تنم می لرزد . گفتم : لیلا خانم نگرانی شما موردی ندارد . یعنی از این هفت پسر یکی غیرتش به جوش نمی آید که جور مادرش را بکشد ؟
در حالی که اشکهایش را پاک می کرد ، گفت : فکر نمی کنم . هر کدامشان سرگرم کار خودشان هستند . اگر احتیاج به پرستاری داشته باشم نمی توانند به من برسند . آنگاه یاشلیلار ائوی باشیما دولانیر ( خانه سالمندان در انتظار من است . ) . خیلی تنهایم .خیلی
...
آمان تک لیک الیندن امان از درد تنهائی
بیداد تک لیک الیندن فغان از درد تنهائی
باش گؤتوروب گئده رم می روم و سر به بیابان می گذارم
بی وفا یار الیندن از دست یار بی وفایم
...
و من همراه با او گریستم و دلتنگ شدم . من در بهتزین دوران زندگیم به خاطر رفاه فرزندانم ، در جهنم زندگی کردم . ساچیمی سوپورگه ائله دیم ( موهایم را در راه آنها سفید کردم ) درست است که می گویند یانسین چیراغی گلسین ایشیغی ( چراغ خانهاش روشن باشد و روشنائیش را ببینم ) یا ائولاد بؤیوتدوم الیمین عصاسی اولسون ( بچه بزرگ کردم که عصای دوران پیری ام باشد ) ساغ اولسون سه سی گلسین ( سلامت باشد و خبر خوشی اش برسد ) اما من فریاد می زنم و می گویم این کافی نیست من زندگی با آنها را دوست دارم . می توانستم در ان روزگاری که در آتش بیداد می سوختم رها کنم و به دنبال زندگی جدیدم بروم . مثل بعضی ها که چنین کردند . اما من ماندم که آنها بی مادرنمانند . پسرم ، دخترم ، به شما اجازه نمی دهم راهی خانه سالمندانم کنید . به شما اجازه نمی دهم مرا راهی خانه انتظار عزرائیل کنید . جور مرا بکشید همانگونه که جورتان را کشیدم .
پسرها ، دخترها با شما هستم مرا ( مادرو پدر را ) به خانه سالمندان ، به زیر سایه پرستار نفرستید . به خدا اگر چنین کنید عاقتان می کنم ، نفرینتان می کنم . من حق دارم دوران کهولت را در کنار فرزندان و نوه هایم بگذرانم
مرا دریابید