یک قصه کودکانه

قابلمه

نویسنده : افسانه شعبان نژاد
قابلمه داشت غذا می پخت. خاله سوسکه را گوشه آشپزخانه دید. جیغ کشید و از حال رفت. دیگر نتوانست غذا را بپزد. ظهر آشپزباشی آمد که غذا را بکشد، دید غذا نپخته است. با خودش گفت:« این قابلمه دیگر کهنه شده است. خوب غذا نمی پزد. باید یک قابلمه نو بخرم.
قابلمه غصه دار شد. زار زار گریه کرد. خاله سوسکه جلو آمد و پرسید:« چی شده ؟ چرا گریه می کنی؟»
قابلمه جیغ زد و گفت:« برو! برو! من از تو می ترسم.»
خاله سوسکه گفت:« چرا می ترسی؟ من که با تو کاری ندارم.»
قابلمه گفت:« هر وقت تو را می بینم نمی توانم غذا بپزم. می خواهند یک قابلمه دیگربه جای من بیاورند.»
خاله سوسکه خیلی مهربان بود. دلش سوخت. فردای آن روز از آشپزخانه اسباب کشی کرد و رفت تا قابلمه غذایش را بپزد.
*
قابلاما
قابلاما پیشمیش پیشیریردی. گؤز ساتاشدی میطباغین بوجاغیندا دوران پیس پیسا خالایا. چیغیریب هوشو باشیندان چیخدی. داها پیشمیشین پیشیره بیلمه دی. ناهارچاغی اشبازباشی گلدی یئمه یی چکیب آپارا. گؤردو پیشمیش پیشمییب. اؤز – اؤزونه دئدی :« بو قابلاما داها کوهنه لیب. یاخجی پیشمیش پیشیره بیلمیر. گرک بیر تازا قابلاما آلام.»
قابلاما غصه ائله دی، باشلادی حزین – حزین آغلاماغا. پیس پیسا خالا قاباغا یئرییب سوروشدو:« نه اولوب ؟ نییه آغلیرسان؟»
قابلاما چیغیریب دئدی:« یئری گئت ، گئت ، من سندن قورخورام.»
پیس پیسا خالا دئدی :« نییه قورخورسان؟ منیم کی سنین له ایشیم یوخدو؟»
قابلاما دئدی :« ناواخ سنی گؤرورم ، پیشمیش پیشیره بیلمیرم.ایستیرلر منیم یئریمه بیر تازا قابلاما آلالار.»
پیس پیسا خالا چوخ مئهریبانیدی. اوره یی قابلامایا یاندی. اونون ساباحیسی گون آشبازخانادان داشینیب گئتدی بلکی قابلاما پیشمیشین پیشیره بیلسین.

*
qablama

qablama pişmiş pişirirdi . gözü sataşdı mıtbağın bucağında duran pis pısa xalaya . çiğirib hüşü başından çıxdı . daha pişmişin pişirə bilmə di . naharçağı aşbazbaşı gəldi yemə yi çəkib apara . gördü pişmiş pişmiyb . öz – özünə dedi : « bu qablama daha köhnə lib . yaxcı pişmiş pişirə bilmir . gər? k bir taza qablama alam . »

qablama qüssə elə di , başladı həzin – həzin ağlamağa . pis pısa xala qabağa yeriyb sürüşdü: « nə olub ? niyə ağlırsan ? »

qablama çiğirib dedi: « yeri get , get , mən səndən qurxuram . »

pis pısa xala dedi : « niyə qurxursan ? mənim ki sənin lə ışım yüxdü ? »

qablama dedi : « navax səni görürəm , pişmiş pişirə bilmirəm . istirlər mənim yerimə bir taza qablama alalar . »

pis pısa xala çox mehrıbanıdı . orə yi qablamaya yandı . onun sabahısı gün aşbazxanadan daşınıb getdi b?lki qablama pişmişin pişirə bilsin .

*

yazar : əfsanə şəban nəjad

çevirn : şəhrbanu
*