گؤزل : زیبا

گؤزل دختری ساکت و کم حرف و گوشه گیر بود . به ندرت شلوغی و دعوا می کرد . روی هم رفته توی لاک خودش بود و کاری به کار کسی نداشت . بی سر و صدا درسش را می خواند . یک سال هم دیرتر به مدرسه اش فرستاده بودند . چون پدربزرگش فکر می کرد دختر درس بخواند یا نخواند بالاخره باید به خانه شوهر برود و شوهرداری و بچه داری بکند . یک دختر خوب باید پختن و شستن و جارو کردن را خوب یاد بگیرد . شاید دلیل راه یافتنش به مدرسه کوچ آنها از ده به شهر بود . مادربزرگ پیر و شکسته اش گاهی هنگام خرید نان سنگک تازه از کنار مدرسه می گذشت و سری به من می زد و اوضاع نوه اش را می پرسید . مادر گؤزل درگذشته بود و پدر زنی دیگر گرفته بود . اما گویا در طایفه آنها زن جوان بیشتر درخانه می ماند و به کارهای خانه می رسید . به عقیده آنها گناه است که زن جوان از خانه بیرون برود و مردی او را ببیند و خدای نکرده از چشم و ابرویش خوشش بیاید .
روزی از روزها زنگ انشا ، موضوع انشا را روی تخته سیاه نوشتم : چرا پدر و مادر خود را دوست دارید ؟
بچه ها انشایشان را نوشتند . در مورد انشای گؤزل یک کمی کنجکاو بودم . می دانستم که او در انشای خود از احساس خودش در مورد مادر و پدر و چگونگی مرگ مادرش خواهد نوشت . بنابراین بعد از دو نفر ، او را پای تخته سیاه صدا کردم . همراه با دفتر انشایش پای تخته سیاه آمد و چنین خواند : من یک پدربزرگ و یک مادربزرگ و یک پدر و یک مادر و یک عالمه خواهر و برادر دارم . پدر بزرگ و پدر من هر روز صبح زود از خواب بیدار می شوند و به خانه اوستا علی می روند . در خانه شان را می زنند و همراه اوستا علی سر کار می روند . اوستا علی خانه می سازد و پدربزرگ و پدربرایش آجر و سیمان و گچ می آورند . نشانه گیری پدربزرگم خیلی عالی است او می تواند آجر را پرتاب کند و اوستا علی هم با مهارت آن را در هوا بگیرد . در ده خودمان گاو و گوسفند و بوقلمون داشتیم . مزرعه هم داشتیم . ما شیر و ماست را از حاج حسین مغازه دار نمی خریدیم . من مادر هم داشتم او خیلی قشنگ بود . یک روز زمستانی کبریت روشن شد ، نفت آتش گرفت و مادرمان هم سوخت و مرد . بعد از مردن مادرم ، پدر ، مادر دیگری به خانه آورد . اما دل من همیشه برای مادرم تنگ می شود . این بود انشای من شاد باد آموزگار من .
انشا طولانی بود . من فقط خلاصه ای از آن را اینجا نوشتم . داشتم دفترش را کنترل می کردم آهسته پرسیدم : کبریت که روشن شد ، نفت که آتش گرفت ، کجا سوخت که موجب سوختن مادر و مردنش شد ؟ چه کسی خانه بود و چرا زود آتش را خاموش نکردند ؟ آهسته جوابم داد : پدر خانه بود . داشت دعوایش می کرد و کتکش می زد و مادرم گریه می کرد . بعد پدر از اتاق بیرون رفت . مادرم داشت بخاری نفتی را که از شهر خریده و آورده بودیم روشن می کرد . داشت ظرف نفت را روی جانفتی برمی گرداند و در حالی که گریه می کرد با خودش زمزمه می کرد که دلی شیطان دئییر اؤزووی اوتدا یاخاوی قورتار ( شیطونه میگه خودتو آتش بزن و راحت شو ) پدر صدایش را شنید و داد زد می خواهی خودت را آتش بزنی ؟ این طوری آتش بزن . بعد از چند لحظه داد و فریاد مادرم بلند شد که ای وای سوختم . مادرم در حالی که آتش گرفته بود و زبانه می کشید به حیاط دوید و پدرم پشت سرش دوید . می خواست او را بگیرد و آتش را خاموش کند . هر دو دستپاچه شده بودند . همسایه ها به خانه ریختند و بالاخره پدر با لحافی که دور مادرم پیچید آتش را خاموش کرد . او را سوار تراکتور کردند که به شهر و بیمارستان برسانند اما مادرم در راه جان داد . پدر گفت که بخاری آتش گرفت و به مادر سرایت کرد و موجب مرگ او شد . اما من ظرف نفت را دست پدر دیدم . او نفت را روی مادرم و بدنه بخاری پاشید و کبریت را کشید . من دیدم او مادرم را سوزاند . هر وقت به ده می رویم ، سر مزار مادرم می رویم . پدر سر مزارش به سختی گریه می کند و از او معذرت می خواهد . اما من توی دلم به مادرم قول می دهم که خوب درس بخوانم و وکیل یا قاضی بشوم آن وقت پدر را محاکمه خواهم کرد . او را به جرم آتش زدن مادرم مجازات خواهم کرد . گفتم : گؤزل جان وقتی مادرت درگذشت تو هنوز کودک بودی . من فکر می کنم پدر و مادرت بلد نبودند بخاری که تازه از شهر خریده و در اتاق نصب کرده بودند روشن کنند . بخاری نفتی زود آتش می گیرد و اگر دقت نشود اتاق و خانه را هم به آتش می کشد . گفت : بچه نبودم یادم می آید . مادرم خیلی کتک می خورد آن هم به خاطر دیر آوردن آفتابه برای پدر و.... و . صدای پدر هنوز در گوشم است و اذیتم می کند . شما باور نکنید . صبر کنید ، یک روزی ثابت خواهم کرد . خواستم بگویم نمی توانی قاضی شوی زیرا زن نصف مرد است و نصف مرد هم که نمی تواند قضاوت کند . پس چنین آرزوئی نکن . اما با خودم گفتم : چرا توی ذوقش بزنم ؟ یای وار قیش وار چوخ ایش وار ( تابستان است و زمستان است و خیلی کار است . ) خدا را چه دیدی شاید تا آن موقع توانستی قاضی بشوی .
حالا پس از گذشت سالها ، از گؤزل خبری ندارم . شاید حالا به قول خودش وکیل شده ، شاید صحنه سوختن مادرش را دقیق تر بررسی کرده و پدر را تبرئه کرده و شاید هنوز هم نسبت به پدرش کینه دار هست . از سرانجام این ماجرا خبر ندارم .
همه ما چه مرد چه زن ، به طریقی مزه سوختن را چشیده ایم . هنگام سرخ کردن سیب زمین ، هنگام برداشتن ماهی تابه و شاید هنگام آبکش کردن برنج پایمان لغزیده و آب داغ قابلمه به زمین ریخته و آقاشوهری آن دور و برها بوده که بگوید نگران جان بی ارزش تو نیستم مواظب برنج باش که کیلوئی هشتصد تومان است .
چه می شود که زنی چنان از زندگی سیر می شود که آرزوی مردن آن هم به وسیله شعله های سهمگین آتش می کند ؟